কবিতা

তোমাৰ সোণাৰু হালধীয়া হাঁহিত

জোনাকে গা ধুই

আঘোণৰ বতৰা দিছে

কুঁৱলীৰ শুভ্ৰ আচল মেলি

আঘোণ নামিছে

হালিজালি নাচিছে সোণালী ধাননি পথাৰ

হয় , লালকুৰা গাঁৱত আঘোণ নামিছে

তোমাৰ চকুত ৰাশি ৰাশি আঘোণৰ কবিতা

কবিতা নহয় যেন বুকুৰ এফাল

তোমাৰ নীলাভ কবিতাৰ অৰ্থ বিচাৰি

ইচ্ ৰাম ! কোনোবাই দেখিব

ওহোঁ ! নহয় নহয়

কুঁৱলী পৰিছে

অস্পষ্ট

সকলো অস্পষ্ট

লালকুৰা গাঁৱত আঘোণ নামিছে

মোৰ সোণজনীৰ চিৎপখিলি পৰশত

জীপাল হৈ উঠিছে লখিমী পথাৰ ।

আজি মোৰ ফুলনিত

বিশ্বাস নামৰ ফুলপাহ

দেখুন অস্তিত্বহীন !

বিষাদ মোহাৰি নিব পৰা

বৰষুণজাকো সন্ধানহীন !!

প্ৰেমহীনতাত চৌপাশ অন্ধকাৰ

এপাহ এপাহ কৈ

ফুলবোৰ মৰহি গৈছে কেহঁৰাজ বৰনীয়া হৈ !

এতিয়া বাকী মাথো পাপৰি সৰিবলৈ !!

এদিন সিও সৰি শেষ হ'ব

যিদিনা অভিমানবোৰে বুকু ভৰিব !

আনৰ কথাত তোমাৰ হৃদয় ভুল যাব

সেইদিনাই সৰি পৰিব ,

সুগন্ধিহীন মৰহি যোৱা

মৰম নামৰ ফুলপাহ ,

মই তাকেই আলফুলে সাৱটি ল'ম !!!

নিসংগতা কাৰেঙত বুৰ যোৱা
হৃদয়খন
আশাৰ জোলোঙাত ভৰাই,
সেমেকা মনত
উৎসাহৰ শিকলি লগাই,
দুখ- যন্ত্ৰণাৰে ভৰা
উজাগৰী নিশাবোৰ
পাৰ কৰি যাওঁ
কণ্টকময় বাটেৰে
লক্ষ্য স্থান
প্ৰাপ্তত… !!

সুহুৰি এটা চোবাই, আবেলিটো লৈ এহাতে, গৈ আছিলো হেঙুলী তোৰনৰ কাষেদি ;

সেই সুহুৰিৰ তলতেই তোমাৰে স'তে মোৰ প্ৰথম দেখা |

সপোন এটা সামৰি এল্ ছালভাডাৰৰ পৰিত্য়ক্ত ষ্টেচন এটাত বহি আছিল চে -

লগ পাই সুধিলো , " নি:সংগতা ভাল পোৱা ? "

তেওঁ ক'লে , " বেদুইনৰ কেতিয়াবা হেৰাই জানো ঠিকনা ? "

তেওঁৰ চুৰটটো জ্বলাই আঁতৰি আহিছিলো ,

লৈ আহিছিলো হৃদয় - কিছু নীলা, কিছু সেউজীয়া |

নাম কটা চিপাহী হৈ ঘূৰি ফুৰো ,

যুৰাউৰ বহেমিয়ান গাঁৱত কাফ্কাক পঢ়ি শুনালো ডান্টেৰ ডিভাইন কমেডী ,

- নেল মেজ্জো ডেল কেমিন ডি নষ্ট্ৰা ভিটা -

Midway upon the journey of our life

আবেগ-বিহ্বল মূহূৰ্ত্তবোৰত বৰকৈ অনুভৱ কৰো তোমাক

আবৰণ ফালি বিষাদবোৰ নিগৰি আহে

অবোধ্য মনে মৰ্ম্মস্পৰ্শী স্মৃতিৰ টুকুৰাবোৰ সাবটি

উচুপি কান্দে ।।।।।।

আৰু এসময়ত

দুখ আৰু চকুপানীৰ বুজাবুজিত

ক্ষান্ত হৈ পৰে সকলোবোৰ ।।।।

কিয় দিলা মোক

আনৰ দ্বাৰা ভঙোৱা

তোমাৰ ভঙা হৃদয়খন?

মই যে দুখ পাম

ভবা নাছিলা নে তুমি?

ময়ো,

কিবা কৈছো, কিবা শুনিছো

তোমাৰ পৰা ৷

দুখৰ অংশীদাৰ বনাইছা ৷

ভালে হৈছে,

মৰো দুখ ভাগ হৈছে

ৰাস্তাও মোৰ পাৰ হৈছে ৷

আজি আকৌ উভতি যাম
সময়ৰ সোতৰ বিপৰীতে
পৰাধীনতাৰ পৰা স্বাধীনলৈ পৰিৱৰ্তিত
১৯৪৭ ৰ সেই বিৰল মূহূৰ্ত লৈ,
যিদিনা আমি সম্পূৰ্ণ স্বাধীন দেশৰ
নাগৰিক হোৱাৰ সোভাগ্য পাইছিলো
অসংখ্য স্বদেশপ্ৰেমীৰ তেজৰ বিনিময়ত ।।

আজি আকৌ বুকু ফিন্দাই থিয় হ'ম
জাতীয় পতাকাৰ সন্মূখত,
স্বতন্ত্ৰতাৰ গৌৰবেৰে সূৰত সূৰ মিলাই
গাই যাম দেশপ্ৰেমৰ গীত...ৰাষ্ট্ৰগীত....
বন্দে মাতৰম্
বন্দে মাতৰম্
সুখৰ চকুলোৰে দুগাল তিয়াম,
বীৰ শ্বহীদলৈ শ্ৰদ্ধাঞ্জলি জনাম
আৰু এটি নতুন সপোন ৰচিম....
এক ভাৰত, শ্ৰেষ্ঠ ভাৰতৰ ।।

সৰুকালৰ পৰাই শুনি আছো

ভগৱানৰ কথা,

কিন্তু কেতিয়াও দেখা নাই ভগৱানক ,

বিচাৰি উলিয়াব পৰা নাই

ভগৱানৰ ঠিকনা,

যেতিয়াই দুখ পাইছো

তেতিয়াই হিয়া উজাৰি কান্দিছো,

হাতদুখন যোৰ কৰি ভগৱানক বাৰে বাৰে

মাতিছো

তথাপিও ভগৱানক লগ পোৱা নাই,

দিয়া নাই মোৰ চকুদুখন মচি

এজনী ছোৱালীৰ প্ৰেমত পৰিছিলো,

মোৰ প্ৰেমৰ পাত্ৰটো

ভাঙি চুৰমাৰ হৈ গ’ল

কেইবাদিনো ধৰি বহুতো প্ৰাৰ্থনা কৰিছিলো,

কোনোদিনেই নুশুনিলে

ভগৱানে মোৰ প্ৰাৰ্থনা ।

ভগৱান আছে নে নাই

মই নাজানো,

চৈ দিয়া গৰু গাড়ী কিম্বা পালতৰা নাওঁত
আমি নিজকে লেহেমিয়া বুলি ভাৱো ৷
ভাৱনাবোৰ ভুল নে শুদ্ধ
সেইয়া সময়ৰ কথা
নিজস্ব গতি থকা সময়ক ধুমুহা বুলিব নোৱাৰি
ধুমুহাইহে বিধ্বস্ত কৰে মন ৷
আমি দিশ হেৰুৱাই দিশহাৰাহোৱা
অস্তগামী সুৰুজৰ ৰশ্মি নহয় ৷

সেউজীয়াবোৰ বহুসময় একেথৰে চাই থাকি
আমাৰ চকুৰ পৰ্দাত তাৰ প্ৰতিচ্ছৱিটো
আঁকি ললো
এতিয়া চাৰিওপিনে মাথোন সেউজীয়া চাদৰৰ আচল
অশান্ত প্ৰহৰত ফাঁলি চিৰাচিৰ নহওঁক
সেউজীয়া কোষ
পৰিবৰ্তনো আমাৰ প্ৰত্যাহবানৰ সমবেত সংগীত ৷

শেষ নিশাৰ শেতাঁ জোন

খিৰিকীৰ ফাকেৰে সোমাই আহিল মোৰ পজাঁলৈ

বাহিৰত শেৱালী তগৰৰ সুবাস

মনৰ ভিতৰত কিয় আজি আন্ধাৰ আৰু উদাস

হয়তো তোমালোক নাইযে কাষত মোৰ

যাযাবৰী জীৱনৰ এইয়া মোৰ বাবে উপহাস

দিকবিদিক ধুৱলী কুৱঁলীৰ উকাঁ চাদৰ

খহিছে মনৰ গৰা

তীব্ৰ বেগী সোঁতত ওলমি আছেযে মোৰ কলিজা

দূৰ বহুদূৰ মাথোঁ, নাই কোনো সীমনা

আহি আহি বহুদূৰ পালোঁহি

ৰাস্তাটো অলপ দীঘলীয়া হ'ল

দায়িত্বৰ পৰা ফালৰি কাটি যাব জানো পাৰি-প্ৰিয়তমা

তোমাৰ মুখৰ হাঁহি জিলিকাই ৰাখিবলৈ

এইয়া মোৰ এটি ক্ষুদ্ৰ প্ৰয়াস ; চাৰিওটা প্ৰাণীৰ বাবে

লহপহকৈ বাঢ়ি অহা ভোকে আগুৰিছে আমাক

কেতিয়াবা জীয়াই থকাৰ,

কেতিয়াবা এখনি বস্ত্ৰৰ

নাইবা, এমুঠি অন্নৰ ভোক ।।

দুখীয়া হোৱাৰ যন্ত্ৰণা কি ?

তই যে নুবুজিবি ভাইটি ;

যান্ত্ৰিকতাৰ সমাজখনত

কাৰোৱেই আহৰি নাই

আমাৰ বাবে ভাবিবলৈ ।

এয়া ল'

এগৰাহ শুকান ভাত

মৰমবোৰ সানি দিছো তাত ।

আই বোপাইক হেৰুৱাই দিশহাৰা হৈছো

ফুটপাথত পৰি হলেওঁ জীয়াই আছো ।

তই মাথো ডাঙৰ হ'

ভাল মানুহ হ',

আমাৰ দৰে দুখীয়াবোৰক নাপাহৰিৱি;

মনৰ দুখীয়া নহবি...

মাতৃভূমিৰ দালালবোৰৰ হাতত

নিজকে কেতিয়াওঁ বিক্ৰি নকৰিবি ।

সেই সময় নিৰব আছিল আবেলিৰ দৰেই
যাৰ বাবে ঘূণে ধৰা নাছিল সেই সময়ৰ বুকুত

আতীতৰ গান
সুৰৰ অতীত

কোন সেই নাৰীৰ দৰে হৃদয়ৰ নদীৰ দৰে শৰীৰৰ
শস্য শ্যামলা বুকুত অঁকা হালধীয়া বুটা

যৌৱনৰ গান
সুৰৰ যৌৱন

সেই সময়ৰ বুকুত আছে এটি দশকৰ নিতুল ভাষ্কৰ্য্য
শৈশৱৰ পৰা যৌৱনলৈ জীৱনৰ সমীক্ষা

জীৱনৰ গান
সুৰৰ জীৱন

সেই সমীক্ষায়ে ইতিহাস হোৱাৰ দুখত ৰিঙিয়াই
কলঙৰ ঘাটতো নিথৰ লাগে,পুৰণি সাঁকোডালে সাৱটি লয় অতীত

মিলনৰ গান
সুৰৰ মিলন

সেই সময়ত যি আছিল
সেই সমীক্ষাত নিৰ্ভূল বাখ্যা !

সেই সময়, সেই সমীক্ষা

(১)

প্ৰাতঃ বেলা ।‌ আকাশত নৱ সূৰুযৰ স্থিতি ।‌ বিৰিখত কিচিৰ-মিছিৰ শব্দৰে
জাগ্ৰত বিহংগৰ জাক ।‌ এছাটি চঞ্চল বতাহ ।‌ মৌন পদপথত নিস্তব্ধতাৰে
নিঃসঙ্গ যাত্ৰা...।‌ এনে পৰিৱেশত হিয়াৰ গোপন কোনত আলোড়িত হয় এক বাখ্যা
কৰিব নোৱাৰা সুখময় অনুভূতি ।‌ বিগত দিন আৰু ৰাতিৰ মলিনতাৰে পূৰ্ণ
ক্ষণবোৰৰ বিষস্মৃতি ক্ষণিকৰ বাবে লোপ পায় ।‌ তাৰ ঠাই লয় সুখানুভূতিয়ে !
... মই যেন এটি নৱজাত শিশু ! নতুন মোৰ প্ৰাণ , নতুন মন ... ।‌ নাই মোৰ
অতীত ; আতীতৰ পোৱা নোপোৱা , ভুল শুদ্ধৰ হিচাপ ।‌ সুষমামণ্ডিত বৰ্তমান আৰু
প্ৰাপ্তিৰ কলেবৰ লৈ ৰৈ আছে যেন সেউজীয়া ভৱিষ্যত...!

(২)

পিতাই অ,

ইমান দুখেৰে কথা বোৰ নকবিচোন…

দিহিঙৰ সিপাৰৰ পৰা

চপাব পৰা নাই নাও

তোৰ কাষলে, তোৰ দুখৰ দিনত…

পিতাই অ,

তোৰ দেহাইও নটনা হৈছে,

নাঙলৰ মুঠিত ধৰোঁতেই হোৱা ঘাঁবোৰ

আজিও শুকোৱা নাই তোৰ ।

পিতাই অ,

মোৰো কঁকালৰ বিষটোৱে

কেতিয়াবা বৰকৈ ধৰে…

হাতুৰী মুঠিত ধৰোঁতে ধৰোঁতে

আঙুলিবোৰ ক্ষয় গ'ল,

সুখৰ চকুলো বোৰ

আঙুলিৰ ফাঁকেৰে সৰে ।

পিতাই অ,

দুখ লগাকৈ কথাবোৰ নকবি,

তই দুখ পালে মইও দুখ পাওঁ ।