কবিতা

তোমাৰ গাঁৱত

ব’হাগ নমাৰ বতৰত;

মই শিপাইছিলো

তোমাৰ সেউজীয়া বুকুত ।

দুচকুৰ পতাত তোমাৰ

ফুলিছিলো এপাহি গোলাপহৈ;

এখুজি দুখুজিকৈ পিচলিছিলো

বাৰে বাৰে তোমাৰ কলিজাত ।

বাঢ়ি অহা হেঁপাহত

পখিলাহৈ উৰিছিলো

চুপতি কৰিছিলো

তোমাৰ তেজত গজি উঠা

সেউজীয়া সুবাসৰ সতে ।

তুমি অহা আবেলিবোৰত দেখিছিলো

এটি মধুৰ সপোন

য’ত আছিল ;

ব'হাগৰ দৰে সেউজীয়া

আৰু বহুতো ৰং ।।

ভৰিতে ভৰি লগাই

গাঁথিতে পিঠি লগাই

সপোনটোৱে দোলা দিয়ে

মাজে-সময়ে অভিমান কৰিবলৈ পাহৰে...

ক্ৰমশঃকলিজাবোৰৰ

ঢপঢপনি বাঢ়ে |

স্মৃতি ! স্মৃতি ! স্মৃতি !
এতিয়াও জিলিকে মনৰ দাপোনত
ফৰিংফুতা জোনাক ৰাতি
চোতালত ঢৰা পাৰি বহাৰ দৃশ্য
চিঞৰি চিঞৰি জোনবাইক বেজী খোজিছিলো
ককাদেউতাৰ আঙুলিৰ আঙুলিৰ আগৰ হাতীপতি
ৰ লাগি চাইছিলো
জুইশালৰ কাষত গোঁজ পাতি বহো
আইতাৰ মুখেৰে ৰাজকোঁৱৰ সাধুকথাত আপ্লুত হৈছিলো...
নাই আজি সেইখনি চোতালত
ঢৰা পাৰি বহিবলৈ
ববছা গজিল
নাই আজি ককাদেউতাৰ
ৰসাল হাঁহি
কোনো মতে আছে বিচনাত পৰি
নাই আজি তাহানিৰ উমাল
জুই শালি
কলা হ'ব ঘৰৰ চালি......!!

শাৰদী আহিব
পুৱাৰ কোমল ফুল পাহি ফুলিব
ধৰালৈ শান্তিৰ সমাহাৰ নামিব.....

শাৰদী আগমনে
দূৰ্গতি নাশিব
নাশিব অত্যাচাৰ

শাৰদী আহিয়েই
পোহৰাই তুলিব
আঁতৰাই মনৰ কলুষিত এন্ধাৰ
উজলি উঠিব জ্ঞানৰ দীপ্ত শিখা....

কোন তুমি ?
মই এটি শক্তি ।
যাক তুমি চিনি নোপোৱা, বুজিও নোপোৱা,
সন্মান কৰিবও নাজানা, মৰমো দিব নাজানা

জনা হ’লে …………………
নহ’লহেঁতেন কাৰো অপমৃত্যু ৰাজধানী চহৰত ।

মইয়েই সেই শক্তি যাৰ পৰশত জীপাল হয় এটি পঁজা ।
অবিহনে যাৰ, সৃষ্টি স্তদ্ধ ।
মমতাৰ সুতাৰে গাঁঠি,
তোমাৰ বাবে নিজকে বিলিন কৰো মই ।

বিনিময়ত ………………….
বিচাৰো মাথো অলপ সন্মান,
অলপ সঁচা মৰম তোমাৰ পৰা ।

চিনি পাইছানে মোক ?

মই এটি শক্তি,
এগৰাকী মাতৃ ।
এগৰাকী ভগ্নী ।
এগৰাকী পত্নী ।
নাৰী শক্তি ।

অনুগ্ৰহ কৰি কাজল নেসানিবা দুচকুত

তুমি কাজল সানিলে মোৰ মনত পৰে কাজল দেৱগন অথবা কেটৰিনা কেঈফলৈ

খৰাংত চিৰাল ফাট মেলা হৃদয়তো ফুলিব খুজে ৰজনীগন্ধা

অঘৰী সপোনবোৰে দুচকুৰ পতাত জপিয়াই জপিয়াই গাব খুজে প্ৰেমৰ গীত

কৰবাৰ পৰা শুনো ৰিনিকি ৰিনিকি বাঁহীৰ মাত

যাযাবৰী আশাবোৰে থিতাপি লয় কলিজাত

অনুগ্ৰহ কৰি কাজল নেসানিবা দুচকুত

কাজল সনা চকুয়ে ৰাতি ৰাতি বৰ আমনি কৰে অ’

নীলা চকু হাল নীলা হৈয়ে থাকিবলৈ দিয়া না

তাত সানি নলবা এন্ধাৰ

মা কচম পাগল হৈ যাম তোমাৰ প্ৰেমত

তেতিয়াতো সহ্য কৰিব নোৱাৰিবা

এই পাগল প্ৰেমিকৰ পাগলামি

সৌ সিদিনা তোমাক দেখিছিলো যে,

কমন ৰুমৰ আৰঁত লুকাই আছিলা,

তুমি জানো মোকেই বিচাৰি ফুৰা নাছিলা ।

এই মায়াবিনী । তুমিয়েই আছিলাচোন,

কলেজৰ ন'টিছ ব'ৰ্ডত মোৰ নম্বৰ বিচাৰি আছিলা কবিতাবিলাকত ।

তোমাৰ মনত আছে বা নাই ?

কোনো কাৰণ নোহোৱাকৈ কথা পাতিছিলোঁ আমি দুয়োজনে কলেজৰ ক্লাছৰ শেষত ।

মই গম পাইছিলো

মই লিখা কবিতা দেখি

তুমি মোৰ প্ৰেমত বলীয়া হৈ গৈছিলা ।

ম'ৰা চৰাইৰ পাখি লগাই

নাচি উঠিছিল তোমাৰ মন ।

ঝৰ ঝৰ ঝৰ কৈ বৰষুণ নামিছিল,

বৰষুণৰ শব্দৰে মাতি উঠিছিল চাৰিওফাল ।

মোৰ মনে চিঞৰি দিছিল,

সময়ে গতি সলায়

ভৰ বাৰিষাৰ

নদী খনৰ দৰে

নদীটো কালৈকো নৰয়

বৈ যায়

মাথো বৈ যায় সাগৰলৈ

সময়ে কৈ যায়

হৃদয়ৰ কথা

গতিহীন জীৱনৰ

স্তব্ধতাৰ বেথা

নিৰিবিলিত পতা

হেপাঁহৰ কথা

সময়ে থৈ যায়

সময়ৰ কথা

সময় নিৰৱধি

বলুকাত ৰাখি যায়

আলফুলীয়া আশা ।।

(০৫/০৭/১৭)

কলেজীয়া তিনিটা বছৰ

কেনেকৈ পাৰ হৈ গ’ল

ধুলিয়ৰি ধুলিয়ৰি স্মৃতি

ধূসৰিত হৈ পৰিছে সকলো

সোমাই যাব পাহৰণিৰ গৰ্ভত

নামেই যাৰ প্ৰেম

আৱেগ-অনুভূতি

যৌৱনৰ আৱেগত

আৱেগিক মই

প্ৰেমত পৰিছিলো তোমাৰ

কেৱল তোমাৰ সুৰভী,

তোমাৰ চকুদুযোৰ

তোমাৰ ৰঙা ওঁঠৰ হাঁহিয়ে

মোক বলীয়া কৰি তোলে ।

কিয় পৰিছিলো প্ৰেমত ?

কিয় হৈছিলো উন্মাদ

নাজানো আৰু হয়টো নাজানিম কাহানিও ।

প্ৰেমত পৰাৰ পৰাই চাগে

ভাল পাইছিলো প্ৰগতি কলেজক

বাৰে বাৰে গৈছিলো কলেজখনলৈ

বিচাৰি ফুৰিছিলো তোমাক,

মৌনতাৰ কোলাহলত যেন হেৰাই যাব খোজো

প্ৰতিটো প্ৰভাতে দিয়ে সুৰৰ গুঞ্জন

এখন নীলা আকাশ

তথাপি দুখ, তথাপি বেদনা এবুকু

পোৱা নোপোৱাৰ

সময়বোৰক দেখোন জুখিব নোৱাৰি

ধৰি ৰাখিবও নোৱাৰি

আধাফুলা কলিটি চাই থাকোতেই

প্ৰস্ফূটিত হ’ল

হেপাহ বোৰো বুকুতে ৰৈ গ’ল

অচিন পখীটিয়ে কৈ যায় বতাহক

সামৰি থোৱা তোমাৰ আলসুৱা ভাবনা

সময়বোৰ বৰ ছুটী

পাৰা যদি গীত এটিকে গোৱা

সুখৰ দিনৰ

দিনবোৰ মংগল হওক

সময় বোৰ সুখৰ হওক

হাঁহিৰে জীৱন ভৰাই তোলা ।

- লখিমী (৩০/০৪/১৭)

সময়ে হেনো তেওঁক কোঙা কৰিছিল,

আক্ষেপ বহুত আছিল তেওঁৰ - অৰিহণাত আছিল কিছু ক্ষোভ |

-"অহ্ ! তুমি...তুমি...অদ্ভূত - অবুজ !"

মই জানো মোৰ লাগবান্ধ নোহোৱা কথাবোৰে তেওঁক বিৰক্ত কৰে,

সময়ে যে তেওঁক কোঙা কৰিছে |

-"ক্ষমা কৰিব, আগলৈ গৈ ষ্টেচন পায়নে ?"

পলমকৈ আহিলো নে সময়তকৈ আগতে ??

বলিয়া দিখৌত বোলে শ উটিছে !!!

বুজে - তেওঁ বুজে,

- কিছুমান প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নাথাকে ,

- কিছুমান প্ৰশ্নই উত্তৰ নিবিচাৰে ;

লুটিয়াব খুজি কিছু বাখৰ সনা আখৰ

- সপোন - সপোন - সাঁথৰ - সাঁথৰ -

সুৰঞ্জনাৰ বাবেই মই

শিল হ'ব খুজিছিলো,

সুৰঞ্জনাৰ হৃদয়খনক

আঁকিব খুজিছিলো মোৰ বুকুত ৷

আকাশৰ কথা লিখিছিলো ,

লিখিছিলো নৈখনৰ কথা ৷

কিদৰে ডাৱৰে ক্ৰমশঃ

উলংগ কৰি আনিছিল সেই পাহাৰখনক !

লাজত তেতিয়া

ডাঠ হৈ পৰিছিল সুৰঞ্জনাৰ হাঁহিৰ ওৰণি ৷

মই লিখিছিলো

শিলবোৰ কাটি কাটি,

আমাৰ ভালপোৱাৰ কথা ,

আঁচোৰ খোৱা বুকুৰ

অলেখ তেজৰঙী ভাষা ৷

যিবোৰ ভাষা হুমুনিয়াহ হৈ

চটফটাই উঠে,

আজিও মোৰ শিলালিপিত ৷

মই কৰ্ণ হ'ব নোখোজো

বনৰীয়া যৌৱনৰ চাকনৈয়াত সোমাই

জীৱনৰ অৰ্থ নুবুজা

অসহায় কিশোৰী কুন্তীৰ ,,,,

মাতৃগৰ্ভক অপমান কৰি

মই মহান হ'ব খোজা নাই ৷

মিউনিচিপালিতিৰ জাবৰৰ বাকচত

পেলাই নিদি অথবা,

পলিথিনত ভৰাই মাটিত পুটি নথৈ,

কোনো ৰাধাৰ বুকুৰ উম পাবলৈ বুলি

পাচিত ভৰাই নদীত উতুৱাই দিয়াৰ বাবেই

সেইদিনা, এজনী মাতৃ দোষী আছিলনে ?

তেন্তে যি পিতৃক কৰ্ণই পূজিছিল,

যাক ঈশ্বৰৰ স্বীকৃতি দিছিল,

সেই পলৰীয়া ঈশ্বৰৰূপী পিতৃ

নিৰ্দোষী হ'ল কেনেকৈ ?

তেনে স্বাৰ্থলোভী কৰ্ণ হ'ব

নোখোজো ৷

কিমান দিন হ'ল বাৰু...

মোৰ ধুঁলিৱলি বাটেৰে তই নোযোৱা.. ?

তোৰ চুলিটাৰিৰ আমোল মোলোৱা গোন্ধটোৱে..

এতিয়াও আমনি কৰে, জান নে...!

ধুমুহাবোৰে সঘনাই আহি

বৰ আমনিখন কৰিছে অ..

উৰুখা পঁজাত সৰকি পৰা

দুখৰ চকুলোবোৰ নোশুকাই হ'ল...

বতৰটো ফ'ৰকাল হ’বলৈ দে....

আহিবি এদিন সেই বাটেৰে....

যি বাটেৰে এৰিথৈ আহিছিলো....

মোৰ সপোনৰ বাটচ'ৰা...

তোৰ চুলিটাৰিৰ আমোল মোলোৱা গোন্ধ.....