কবিতা :: সপোন সুমধুৰ --- জানকী ৰায়

নুবুজিলো কেতিয়াও
হয়তো নোৱাৰিলো বুজাব
অথচ দিনে নিশাই প্ৰতিপল
অহৰহ বৈ থাকে
তোমাৰেই ভাবনা হৃদয়ত ।

নিষ্ঠুৰ তুমি নে মোৰ সময় ?
তোমাৰ নিচিনাকৈ মোৰো দেহত
শিৰে শিৰে ৰক্তকণা বৈ
দেহৰ ভাজে ভাজে
দূখ ভাগৰ, শোক চিন্তাই
অহৰ্নিশে তোমাৰো বাগৰ সলায়
কিন্তু কিয় আজি ইমান দুৰ্বল মোৰ অনুভৱ
চিগো বুলিয়েই জানো চিগিব পাৰি
হৃদয়ৰ বান্ধোন !

দেখিছিলো জানা মইওঁ
তোমাৰ দুচকুতে এটি সজল সপোন
সাজিছিলো মৰমৰ ঘৰ
তুমি .... মই .... আৰু আমি .... !

সময়ে সকলো সলায়
সময়ে সকলো পাহৰায়
জীৱনৰ দিশ আজি তোমাৰ সলনি হ'ল
প্ৰেমৰ নতুন শিহৰণেৰে মন আলোকিত হ'ল
সেয়ে চাগে তুমি পাহৰিলা
ভালপোৱাৰ বহু কথা …
এনে বহু আশা, বহু সপোন
যি মোৰ বুকুতে ৰৈ গ'ল আধৰুৱা হৈ ।।

পৰিস্কাৰকৈ ধুই দিবা বুলিয়েই
হিয়াখন মই তোমাক দিব বিচাৰিলোঁ
তুমি দুহাত মেলি নিজৰ বুলি ল'লা ঠিকেই
কিন্তু জানিব পাৰিলোঁ তোমাৰ হিয়াখনেই
আন কাৰোবাৰ ওচৰত বন্ধকত থোৱা আছে
হয়তো তোমাৰ প্ৰেমৰ দোকানখনত ভালপোৱাৰ ব্যৱসায়
মুদ্ৰাৰ বিনিময়ত খুব ভালেই চলে ৷
হ'ব তুমি আৰু স্পষ্টীকৰণ দিব নালাগে
তোমাৰ মিছা ভাবনাবোৰে পুৰণি যান-বাহনৰ ধোঁৱাৰ দৰে
বিষাক্ত গেছবোৰ নিগৰাই মাথো ক'লাৰে বুকু পোৰে ৷

তোমাৰ হিয়াতেই দেখোন লেতেৰা দ'মবোৰ আছে
পোক হৈ লাহে লাহে গেলিছে
তেজৰ লগত পূজ ওলাইছে
ঘিণ কৰিব নিবিচাৰিলেও
এটা অচিনা দুৰ্গন্ধ নাকত লাগি লাগি
মোৰহে অসুখ সঘনাই বাঢ়িছে
হল-হলাই বমি ওলাই বুকুখনি বিন্ধিছে ৷
তোমাক মোক নালাগে
যদি ভালপোৱাবোৰ বিনা মুদ্ৰাৰে চৰ্তবিহীনভাৱে
এখন হিয়াৰ পৰা আন এখন হিয়ালৈ অহৰহ আহে
তেনে ভালপোৱা লাগে
তেনে ভালপোৱা পাবলৈ বুকুখনে কিছুদিন লঘোণ খাটিও
আনন্দৰ মিচিকীয়া হাঁহিটি মৰাৰ অনুশীলন গঢ়ে ৷

আকৌ এবাৰ আহা আমাৰ মাজলৈ
তুমি কলাগুৰু বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভা,
তোমাৰ কলমে শক্তি নিগৰাই
জাগ্ৰত কৰাহি
চহা কৃষক-বনুৱাক

‘নাঙল যাৰ, মাটি তাৰ’ এই শ্লোগানেৰে
আকৌ এবাৰ প্ৰতিবাদ কৰিবৰ হ'ল
দৰিদ্ৰ কৃষকৰ ওপৰত হোৱা
জমিদাৰী শোষণৰ

গোলামি কৃষকৰ পথাৰত
ভূমিৰ অধিকাৰৰ বীজ এমুঠি
আকৌ এবাৰ সিঁচি দিয়া।
তোমাৰ কেঁচা মাটি গোন্ধৰ কবিতা,
অসমীয়া জাতিৰ জয়গানৰ সংগীতেৰে
আকৌ এবাৰ জোকাৰি দিবৰ হ'ল,
প্ৰগতিবাদী ভাৱনাৰ অনুধাৱনৰ জৰী ডাল

হে কলাগুৰু
তুমি আহাঁ আকৌ এবাৰ
আমাৰ মাজলৈ
তোমাৰ কলাৰে
জাতিষ্কাৰ হওঁ আমি একেলগে,
জিলিকাই তোলো আমি
অসমী আইক চিৰকাললৈ

নৈ পাৰৰ শিমলু জোপাৰ আঁৰত

থিয় হৈ তোমাক মই চাব পাৰোঁ

ঘৰমুৱা বেলিৰ হেঙুলীয়া কিৰণে

হেঙুলীয়া কৰি তোলা তোমাৰ

চুলিতাৰিৰ প্ৰেমত মই পৰিব পাৰোঁ

তোমাক সপোনত দেখি নিজক

সুখী কৰিব পাৰোঁ

কিন্তু তোমাক মই ভাল পাব নোৱাৰোঁ

কাৰণ তোমাক দিবলৈ মোৰ

আন একো নাই আছে মাথোঁ

এখন কঙাল হৃদয় যি তোমাৰ

প্ৰেমক ধৰি ৰাখিবলৈ অসমৰ্থ ।

সেউজীয়াৰ পাৰত

হেঙুলীয়াবোৰ বুটলি থাকোতে

তুমিয়েইতো আকোঁৱালি লৈছিলা

হিয়া শাঁত পৰা

তোমাৰ কোমল আন্তৰিকতাৰে,

এদিন তুমিয়ে কৈছিলা

জোনাকত উমলি থকাই নহয় জীৱন

এইবোৰ ক্ষন্তেকীয়া

ফুটচাইৰ দৰে,

দূখবোৰ আহিলে বহিব দিয়া

কলিজাতে আসন পাতি

আঁউসীৰ আন্ধাৰকো লোৱা আকোঁৱালি

আমাৰ বাবে অন্যতম এয়া,

কিন্তূ এতিয়া যেন .....

নিসংগতা আৰু মৃত্যু একেই

নিৰব কৰি তুলিছে ই

মোৰ সকলো চেতনা …….. ।।

আকাশী তৰা মই ,
ৰাতি ফুলা আকাশী তৰা ,
পুৱাৰ কাঁচলি ৰ'দত বিচাৰিলে
মোক জানো পাবা .... ৷

দুৱৰি বনৰ বুকুত
তৰাৰ দীপালী ৰচা ,
আকাশৰ বুকুৰ পৰা হঠাৎ খহি পৰা
মই যে নিয়ৰ এটোপা ..... ৷

তোমাৰ বুকুত এচটা শিল হৈ পৰা
যাদুকৰী ওঁঠযোৰ কাহানিও ঢুকি নোপোৱা
মই যে এটি প্রেমৰ গাঁথা
অস্তিত্ব হেৰুৱা ........ ৷

এৰাতিৰ বেদনাৰে বুকু ভৰা
মই যে শেৱালি তলসৰা ,
উজাগৰী দুচকুৰ পতাত থমকি ৰোৱা
মই যে এটি সপোন
আধৰুৱা ....... ৷

কোনোবা এটা উৰুঙা বসন্তত
ৰুমালখন এৰি আহিছিলা
শূন্য চকীখনত।
ৰুমালখন উৱলি গ’ল
ৰুমালখন হেৰাই গ’ল ।

ৰুমালত লাগি থকা পাৰফিউমৰ গোন্ধটোৱে
মোক প্ৰায়েই লৈ গৈছিল সেই বাগিচাখনলৈ
যাৰ ফুলবোৰে মোক কোনোদিনে উপলুঙা কৰা নাছিল।
বাগিচাখনলৈ গ’লেই ফুলবোৰ জীপাল হৈ উঠে
ফুলবোৰ যেন একো একোখন ৰঙীন ৰুমাল ।

ৰুমালখনৰ অবিহনে পাৰ হৈ গ’ল কেইবাটাও বসন্ত
ৰুমালখন উৱলি গ’ল
ৰুমালখন হেৰাই গ’ল
ৰুমালখনৰ গোন্ধটো নাকত লগা যেন পাঁও
উভতি যাঁও বাগিচাখনলৈ হেৰুৱা বসন্তবোৰক বিচাৰি ।

সন্ধিয়াৰ মুনিচুনি পৰত

বেলিৰ কোঁৱৰ

ভাগৰত ধলি ...

বুকুত সাৱতি সন্ধ্যাৰানীক

পছিমত দুবিল ।

হেপাহৰ সপোনক সামৰি ।

আজীৱন ;

খুলিব নোৱৰাকৈ

প্ৰেমৰ গাথি'

আৰু, দুয়ো দুয়োৰে

নৱনৰস হিয়াত, উমলিব নিতৌ

প্ৰতিশ্ৰুতিৰে,

দুয়ো দুয়োকে ।

ৰাতিপুৱা টোপনিৰ পৰা সাৰ পাওঁ যেতিয়া

চোতালত কপৌ চৰাই এজাক আহি পৰে তেতিয়া

পোহনীয়া পাৰ চৰাইবোৰে

ৰুণ দি বাৰে বাৰে মাতে

দুৱাৰ খুলি দিলেই উৰি গৈ ঘৰৰ মূধচত পৰে ৷

আহ্ আহ্ আহ্ .....

মোৰ মাতত আশাৰ ৰঙবোৰ ভাহে

কপৌজাকৰ স'তে সিহঁতে একেলগে উমলে

মিতিৰালিৰ ভাষা মৰমৰ ভাষা সিহঁতে ভালকৈ বুজে

সেয়েহে হয়তো

মৰম প্ৰতিদানত আমৰণ মৰম যাঁচিব জানে

শান্তিৰ প্ৰতিদানত আমৰণ প্ৰশান্তি যাঁচিব জানে

নহ'লেনো মূল্যবোধৰ ভাবনা উৰণৰ আচৰণত কেনেকৈ জাগে ৷

ইহঁতৰ উৰণৰ বা লাগি

মোৰ দগ্ধ হৃদয়ত প্ৰাকৃতিক শীতলতা নামে ৷

হাতত লৈ চাউল,চিৰা আৰু দাইল গুটি

মুঠি- মুঠি নিতৌ দিওঁ সিঁচি

ঠোঁটেৰে খাইছে এফালৰ পৰা বুটলি বুটলি

স্বচ্ছতাৰ ভাষাও হয়তো সিহঁতে জানে

সিহঁতে জানে স্বচ্ছতাই দেখুৱাই যে বিৰল কৃষ্টি-সৃষ্টি ৷

কি বাৰু নাজানে....!

শেৱালি সৰা বতৰত

মইনাই লৰি-ঢাপলি আহে

তলসৰা শেৱালি খৰাহীতে ভৰাই

তাই কি যে আনন্দত উমলে

ৰাতিপুৱাৰ শেৱালি আৰু ইয়াৰ সুবাস

পাৰ হৈ যোৱা

সময় বোৰ আকুহি

ধুসৰিত সোঁৱৰনিৰ সৈতে,

নিতৌ সহবাস এতিয়া,

চপৰা চপৰিকৈ খহে।

অবুজ আকাংক্ষা ।

বাৰে বাৰে আহে , আৰু

যাবলৈ নিদিয়াৰ

ৰনাংগনত যেন ব্যস্ত।

আত্মপ্ৰজয়েৰে ব্যক্তিগত অনুভব এটি ।

স্মৃতিৰ চিতাত জ্বলাই দিয়া নহ’ল
তুমি আৰু মই অঁকা ছবিখন
কাৰণ মই ভাল নাপাওঁ মৰিশালি
ভাল নাপাওঁ ধোঁৱাই আৱৰা আকাশ
বিচাৰিছোঁ মাথোঁ প্ৰাণমুক্তিৰ বিচনা

জ্বলাই দিয়া নহ’ল
মোৰ অতীতৰ সেউজীয়া ৰং
এতিয়া সেউজীয়াবিহীন জয়াল হৃদয়ৰ একোণত
প্ৰেতাত্মাৰ উদ্মাদ নৃত্যৰ জুণুক জুণুক নুপুৰৰ ধ্বনি ,
মই এতিয়া প্ৰেমিক চিৰ নিদ্ৰাৰ
নিসংগ মোৰ জীৱনটো মৰিশালি .....।

এমুঠি প্ৰেমৰ ৰহণ সানিব দিয়া

তোমাৰ উকা প্ৰাণত

এছাটি শীতল ছাঁ হৈ ৰৱলে দিয়া

চিৰদিন তোমাৰেই কাষত

এপাহ হেপাহঁৰ গোলাপ হৈ ফুলিব দিয়া

চিৰকাল তোমাৰেই ওঠত

এজাক প্ৰেৰণাৰ বৃষ্টি হৈ বোৱাব দিয়া

তোমাৰ শুকান খৰাং মনত ...

আৰু নুসুধিবা ভালপোৱা কি বুলি

জুমিটো চাইছাই বুকুত স্খলিত

কোমল আকাশ,

নাজানো কিয় পলাশ সৰাৰ পৰত

মুদি দিছিলা নয়ন যুগল

হেঁপাহ যাক বিচুৰ্ণ তোমাৰ

চকুৰ পতাত ৷

ভগা মাটিৰ ঘৰ
তাতেই সংলগ্ন পাকঘৰ

চৌকাত সুমুৱাইছে আধা কেঁচা খৰি
হে হৰি,
দেখিছানে বাৰু তুমি?
নাকে মুখে ডিঙিত হেঁচা মাৰি
ধোঁৱাই কৰিছে কিদৰে তাইক ধৰ্ষনৰ বলী ৷

কলিজাত জোৰ আছে
সেয়েহে তাই ফুৱাই আছে
যিমান পাৰে ফুৱাই আছে.......
বুকুৰ উশাহবোৰ বাহিৰ ওলাই আছে
বুকুৰ উচ্চতাত
আৰু কিমান উশাহ লুকাই আছে!
তেজস্বী জুই একুৰা জ্বলোৱাৰ
আপ্ৰাণ হেঁপাহ
তাইৰ প্ৰতিটো কম্পনত আছে.....!!

দেখিছো ঘৰখন বৰ লেতেৰা হৈছে
দেহৰ তেজবোৰ কাজলী হৈ মূধচত ওলমি ৰৈছে
দিনে দিনে বাঢ়িছে;
তাৰ মানে তাইৰ প্ৰচেষ্টাবোৰ অথলে গৈছে
বতাহ লাগি বিৰূপ ভংগিমাৰে কিনো কৰিছে
তাই আৰু ভয়ত মূৰ্চা গৈছে ৷
কিবা অচিনাকি কেঁচা দুৰ্গন্ধত
স্বচ্ছতাৰ সপোনবোৰ ক্ৰমশঃ গেলিব ধৰিছে....৷

উপায়হীন,
তাইৰোতো আত্মসন্মান আছে....!!