প্ৰতিশ্ৰুতিবোৰ থুনুকা বুইছে , ইয়াক কটকটীয়া কৰিব পাৰি বিশ্বাসৰ মজবুত শিকলিডালেৰে । সকলো সমন্ধৰ মাজতে প্ৰেম বিৰাজমান ,কিন্তু সমন্ধবোৰ খন্তেকীয়া ,প্ৰেম যুগমীয়া যদিও ইয়াক আমিহে যুগমীয়া কৰিব লাগিব সেয়াও প্ৰতিশ্ৰুতিবোৰ পালন কৰি । জীৱনটোও এজোপা ডাঙৰ গছ বুলি ধৰি ল'ব পাৰে তাত বিশ্বাস হৈছে শিপা,প্ৰেম হৈছে ডাল আৰু প্ৰতিশ্ৰুতি হৈছে চিৰসেউজ পাতবোৰ । প্ৰতিশ্ৰুতিবোৰ পালন কৰাৰ পাছতেই সৰি যায় তললৈ আকৌ ন -কুঁহি ওলায় প্ৰেমৰ ৰোমন্থনত ।
#জুৰিটিৰ পাৰত কঁহুৱা ফুলিলে মন উতলা কৰে...............
এই গীতটি ৰ মাজত যি আবেগ, অনুভূতি জড়িত হৈ আছে,সেই আবেগৰ সুখানুভুতিয়ে নিশ্চয় মোৰ দৰেই আপোনালোকৰ ও মন প্ৰাণ উত্ৰাৱল কৰি থৈ যায় ।
.
আকাশৰ কলা ডাৱৰ বোৰো লাহে লাহে আঁতৰি গৈছে । সকলোতে এতিয়া শৰৎ শৰৎ লগা শাৰদীয় বতৰ । মোৰ হেঁপাহৰ শৰৎ ,তোমাক আন্তৰিকতাৰে স্বাগতম জনালোঁ ।
.
শৰৎ বুলিলেই মনলৈ আহে উৎসৱ মুখৰ পৰিৱেশ । শৰৎ হ’ল হেঁপাহৰ উৎসৱ । শৰতৰ আগমনীয়ে চৌদিশে আনন্দ ৰ লহৰ সিঁচৰতি কৰে দি যায় । শৰৎ ঋতুত প্ৰাণ পাই উঠে কবিৰ অনুভৱ। শাৰদী ৰাণীক লৈ কবি, গীতিকাৰ, সাহিত্যক সকলৰ বৰ্ণনাৰ অন্ত নাই , তেওঁলোকৰ কল্পনাই সৰগ ৰচে ।
.
শৰৎ সৌন্দৰ্য্য ৰ প্ৰতীক । শৰতৰ স’তে যেন শেৱালি ৰ এক আজন্ম সম্পৰ্ক । শেৱালিৰ সুবাসে শৰতৰ মাদকতা দুগুনে বঢ়ায় ।
.
পুৱতি নিশা শুভ্ৰ শেৱালিয়ে উকা চোতাল খন অধিক মোহনীয় কৰি তোলে । সেউজীয়া পথাৰ খনি ও যৌৱন প্ৰাপ্ত হয় শৰতৰ বুকুত ।
.
শৰৎ কেৱল এটা শব্দ বা ঋতু নহয় । শৰৎ হৈছে আনন্দৰ এখন নৈ, আশাৰ বতৰা কঢ়িয়াই অনা এটি সুখৰ প্ৰতীক ।
.
শৰৎ বুলি ক’লেই আপোনালোকৰ মনলৈ আহে নে এক অবুজ শিহৰণ ?
.
স্নিগ্ধ শেৱালি ফুলৰ সুবাসে মন মতলীয়া কৰে নে?
.
শেৱালি ফুলাৰ বতৰতে কঁহুৱা শুভ্ৰতাত আপোনালোক হৈ পৰে নে মোৰ দৰেই দিশহাৰা ?
.
দুৱৰিত বিচাৰি পাওঁ মই নিয়ৰৰ মুকুতা । দুবৰি বনৰ নিয়ৰৰ দলিছা গছকি শৰতৰ আগমন হয় । বিলীন হৈ যায় মন মোৰ সেই অপূৰ্ব সৌন্দৰ্য ত । শাৰদীয় জোনাকৰ স্নিগ্ধ পোহৰত হৃদয়ৰ অনুৰাগ প্ৰকাশিত হয় । দেহৰ ৰন্ধ্ৰে ৰন্ধ্ৰে শিৰাই উপশিৰাই বৈ যায় শেৱালিৰ সুবাস ।
.
প্ৰতিযোগিতা ৰ যুগত আমি ল’ৰা ছোৱালীক যন্ত্ৰ কৰি পেলাইছোঁ । এখোপা গৃহ কৰ্ম লৈ যেতিয়া ৪ বছৰীয়া ল’ৰা ঘৰলৈ উভতি আহে মই অশ্ৰু সিক্ত হৈ পৰো ।। সি কয় মা মই কেতিয়া জনা হ’ম কেতিয়া সকলো বুজা হ’ম ।
.
সেয়ে সখী সকল ,ল’ৰা ছোৱালীৰ হাতৰ মুঠিৰ পৰা শৈশৱ কাঢ়ি নিনিব মোৰ দৰেই । কোমল কান্ধত কিতাপৰ বোজাত সিহঁতৰ শৈশৱ ৰ ওমলা দিন মৰহি যাব ধৰিছে । আৰু আমি প্ৰতিযোগিতা ৰ দৌৰত অন্ধ হৈ, শইকীয়ানী ৰ পুতেক, বৰুৱাৰ ছোৱালীৰ লগত নিজৰ ফুলকুমলীয়া ল’ৰা ছোৱালীক তুলনা কৰি নিৰাশ কৰিছোঁ সিহঁতক । ফুলৰ কলিবোৰক ফুলিব দিব লাগে, আমি ফুলিব নৌপাওঁতেই গছৰ পৰা ছিঙি মোহাৰিব লৈছোঁ সিহঁতৰ কোমল মন মগজু । সিহঁতে যেতিয়া বুজিয়েই নাপায় একো আয়ত্ত কৰিব কৰ পৰা ? অমুকৰ ল’ৰা ছোৱালী এই বয়স ত বুজি পায় আমাৰ জনে বুজি নাপায় বুলি শিশু ৰ ওপৰত মাৰধৰ কৰিলে হ’ব জানো ?
.
সকলো শিশু ৰ মন মস্তিষ্ক ,শাৰীৰিক গঠন, চিন্তা ধাৰা সকলো বেলেগ বেলেগ । আমি তুলনা কৰি খুবেই বেয়া কাম কৰোঁ । তুলনাৰ কিয় প্রয়োজন ? মোৰ ল’ৰা মোৰ ছোৱালী কিয় বেলেগ ল’ৰা /ছোৱালীৰ দৰে হ’ব লাগে ? মোৰ ল’ৰা /ছোৱালী নিজৰ দৰেই হৈ থাকক । প্ৰতিগৰাকী মাৰ দায়িত্ব যে নিজৰ সন্তানৰ ৰুচি কিহত সেইয়া বিচাৰি উলিয়াব লাগে । সৰুৰে পৰা সন্তানে কি ভাল পায় কি বেয়া পায় আমি চলি জাৰি চাব লাগে । প্ৰতিযোগিতা ৰ যুঁজত সিহঁতৰ কোমল মনক মাৰি পেলাব কোনো দিনে নালাগে । সপোন ভাগিলে কেনে লাগে বাৰু ? সপোনৰ জীয়া চিঞৰ আপোনালোকে শুনিছে নে ? সপোন বোৰক ভৰিৰে মোহাৰি পেলালে কেনে লাগে উমান পায় নে ?
.
প্ৰতি,
মৰমৰ প্ৰাপ্তি,
.
এতিয়া দোভাগ নিশা। কোনোবা তৃষ্ণাতুৰ নিদ্ৰাই তোমাক গিলি পেলাইছে ছাগৈ, মেঘৰ কোমল পাটীত । সুখত আছানে বাৰু তুমি ? মোৰ খুব মন যায় জানা, সুখী তোমাৰ নাচোন চাবলৈ, সন্তুষ্টিৰ লয়-লাসেৰে…
.
তোমাৰ বিফল প্ৰেমিক মই। অৱশ্যে ফলৰ লোভত নহয় প্ৰেমৰ সৃষ্টি! তথাপিও কৈছোঁ কাৰণ তুমি যোৱাৰ দিন ধৰি সেই সপোনবোৰেইতো মোৰ জীৱন। এতিয়াও বুজা নাই মই, এয়া মোৰ জীৱন নে সপোন।তোমাৰ স্মৃতিবোৰে কথা কয়, মোৰ চিঠিবোৰ আধালিখা হৈ ৰয়। তোমাৰ নিথৰ দেহাটোৰ সমুখত কলমৰ শব্দ উকা হৈ বয়।
.
ফাগুন আকৌ আহিছে। মদাৰ গছে গছে ফুলিছে, পছোৱা জাক মোৰ মাজেৰে পাৰ হৈ গৈছে। পিছে মাদকতা নাই পছোৱাজাকত, কিয় বা আহিল তোমাৰ অবিহনে! মদাৰজোপাৰো সেই জমকতা নাই, ফুলিছে আৰু চোতাল সজাইছে। আজিৰ পৰা দুকুৰি বছৰৰ আগৰ ফাগুনৰ ৰূপেই সুকীয়া আছিল। মোৰ ঘোৰ যৌৱন, তোমাৰ মতলীয়া গাভৰু মন। মনত আছেনে তোমাৰ, মই য়ে কৈছিলোঁ ফাগুন মাথোঁ এক সময় নহয়, ই স্মৃতি; পছোৱা মাথোঁ এজাক বতাহ নহয়, ই প্ৰেম, উতলা তেজত শীতল পৰশ। তুমি যে লাজুকী চাৱনিত মোক আৱদ্ধ কৰি লৈছিলা। তোমাৰ তাঁত যুঁটিৰে খুব ঘনকৈ মাঁকো সৰকিছিল, বিহুৱান তোমাৰ মৰম আৰু স্ৱাভিমানৰ প্ৰতীক।
.
তোমাৰ দৰে মোৰ ঢোলটো ও নিমাত হৈ পৰিল। বছৰেকত বজা বৰকাঁহৰ গোমগোমনিত তাল যুৰিৰ চঞ্চলতা নোহোৱা হৈ গ’ল। বাঁহীটোৱেও কৰুণ সুৰ টানে, পেঁপাটোৰ উশাহবোৰ চুটি হৈ আহে। হঠাতে তুমি ঢলি পৰাৰ দৰে মোৰ আত্মাটো ও সৰি পৰিব খোজে। তুমিবিহীন নিৰ্জনতাই বিকট চিঞঁৰ মাৰে।
.
সময় যথেষ্ট আগবাঢ়ি গৈছে। আমাৰ বান্ধৈৰ ল’ৰাটোৱে ডাক্টৰী পঢ়িছে। সি কৈছে তোমাৰ অচিন ৰোগৰ চিকিৎসা সি হেনো বিচাৰি উলিয়াইছে। মাজে সময়ে সি আহে, আমাৰ কথাবোৰ তাক কওঁ। সি আকৌ সাধু শুনাদি শুনে।
.
আজি বহুত দিন অন্তৰ পাছত হঠাৎ মনলৈ কিছুমান প্ৰশ্ন আহিল, ভূল-শুদ্ধ যুক্তিৰে মনটো যেন অশান্তিকৰ কৰি তুলিছে ।প্ৰ শ্নবোৰৰ উত্তৰ বিচাৰি উলিওৱাতো কেতিয়াবা জটিল হৈ পৰে । এটা সন্তানৰ বাবে মাক-দেউতাকৰ প্ৰতি থকা কৰ্তব্যসমূহ কেনে হোৱা উচিত...? বিয়াৰ পাছত নতুন বোৱাৰীক পাই মাক আৰু দেউতাকৰ ত্যাগ সমূহক পাহৰি যোৱাবোৰ উচিত নে...? এনেবোৰ প্ৰশ্নৰে বৰ্তমান মোৰ মন অন্তৰ সকলো অশান্ত ।
পৃথিৱীৰ প্ৰতিজন মাক দেউতাকেই তথা প্ৰতিখন সংসাৰেই নিজৰ সন্তানটিক লৈ কিছুমান সপোন দেখে । সাতোৰঙী ৰামধেনু হৈ এই সপোনবোৰে দুটি মনৰ আকাশত দোলা দি থাকে । কিন্তু নিষ্ঠুৰ বাস্তৱে এই সপোনবোৰক কলিতে মোহাৰি চূড়মাৰ কৰে । এটি সন্তানৰ সুস্থ বিকাশ আৰু জীৱন গঢ়াৰ ক্ষেত্ৰত পিতৃৰ অনুশাসন আৰু মাতৃৰ আদৰ-যত্নৰ অতিকৈয়ে প্ৰয়োজন । কিন্তু সাম্প্ৰতিক কালত প্ৰশ্ন হয় যে, "কেৱল সেই দিনটোলৈহে এটি সন্তানে মাক-দেউতাকৰ প্ৰৰিশ্ৰমবোৰক বুজা উচিত নেকি যিদিনাখনলৈ নিজেই স্বাৱলম্বী হৈ উঠিব নোৱাৰে..?"
পিতৃ-মাতৃয়ে কেতিয়াও নিজৰ সন্তানটিক মৰম কৰাত কৃপণালী নকৰে,নিজৰ সৰ্বশ্ব ত্যাগ কৰি নিজেই লঘোণত থাকি হ'লেও সন্তানটিৰ সকলো প্ৰয়োজন পূৰাবলৈ দেহ-প্ৰাণ মাৰি দিয়ে। কিন্তু কালক্ৰমত সেই সন্তানটিয়েই এদিন মাক-দেউতাকৰ সকলো ত্যাগ সমূহক পাহৰি যোৱা দেখিবলৈ পোৱা যায়। তেওঁলোকে হয়তো এইটো অনুভৱ কৰিব নোৱাৰে যে মাতৃ-সন্তানৰ জীৱনব্যাপী অন্তৰংগতা মহত্তম সম্পৰ্কবোৰৰ ভিতৰত অন্যতম,মা কৰ মমতাৰ আগত কোনো প্ৰকাৰৰ মৰম আৰু মায়া সব্বোৰ্চ হ'ব নোৱাৰে।
নাৰী কিমান সুৰক্ষিত তথা সংৰক্ষিত এচাম মানসিক বিকাৰ গ্ৰস্ত পুৰুষৰ হাতৰ পৰা ? নাৰী লাঞ্ছিতা অবহেলিত নিজৰ পৰিয়ালৰ সদস্যৰ পৰা, নিজৰ আপোন মানুহৰ পৰাই । ৮ মাৰ্চ (International Womans Day ) নাৰী দিবসৰ দিনা নাৰীক সন্মান কৰিলে নাইবা নাৰী সুৰক্ষাৰ বাবে শ্লো গান গালে জানো নাৰী সুৰক্ষিত হ’ব ? ৮ মাৰ্চ বিশ্ব নাৰী দিৱস । আমি বেলেগ দিৱস ৰ দৰে নাৰী দিৱসও পালন কৰি আহিছো আৰু পালন কৰি থাকিম , নহ’লে আমি অত্যাধুনিক অলংকাৰেৰে নিজকে কেনেকৈ অলংকৃত কৰিম ?? নাৰী দিৱসৰ গুৰুত্ব , প্ৰয়োজনীয়তা অনুভৱ
নকৰিলেও ভেলেন টাইন ডে , সৰস্বতী পুজাৰ দৰে নাৰী দিৱস পালন কৰি আহিছো । এই খিনিতে মনলে প্ৰশ্ন আহে নাৰী দিৱসও বাকি দিৱসৰ দৰে মাথো fashion সদৃশ হৈ পৰিব নেকি বাৰু ??
“বেটী বচাও বেটী পঢ়াও” এই চৰকাৰী শ্লো গানেৰে টিভিৰ পৰ্দা বোৰ ৰনজনাই থাকে কিন্তু চৰকাৰৰ এই নাৰী মুক্তি প্ৰচেস্টাৰ পিছতো প্ৰতিদিনেই ভ্ৰুণ হত্যাৰ দৰে জঘন্য কাণ্ড ঘটি আছে ৷
ফুলকুমলিয়া শিশুৰ পৰা বৃদ্ধ নাৰী পৰ্যন্ত শোষণৰ স্বিকাৰ হ’বলগীয়া হয় । বহুত মা বাপেকে পুত্ৰ সন্তানক বেছি গুৰুত্ব দিয়ে বংশ ৰক্ষাৰ নিমিত্তে । সকলো পুত্ৰ সন্তানে যদি নিজৰ দাযিত্ব নিয়াৰিকে কৰিল হয় তেতিয়া হ’লে দিনক দিনে বৃদ্ধ শ্ৰমৰ সংখ্যা বাঢ়ি নগ’ল হয়।
ছোৱালী এজনী যে মা দেউতাকক যিমান মৰম চেনেহ আদৰ দিব পাৰে ল’ৰা সন্তানৰ পৰা সিমান আদৰ চেনেহ কমেই দেখা পোৱা যায়।
ছোৱালী এজনীক বেলেগৰ চোতালত উলিয়াই দিয়া মানে হ’ল মোৰ সংস্কাৰ ব্যৱহাৰ আদৰ্শক নতুন ঘৰলে লৈ যোৱা । আপোনাৰ সেয়া হে আচল গৌৰৱ আৰু জোৱাই পালে যি জন হ’ব পাৰে আপোনাৰ পুত্ৰ সদৃশ ।
কিছুদিন আগৰ কথা অফিচৰ কামত মোৰ বেংকত যাব লগা হৈছিল । অফিচৰ পৰা মাত্ৰ পাঁচ মিনিটৰ ৰাস্তা সেয়ে এইখিনি ৰাস্তা মই খোজকাঢ়িয়ে যাব ওলালো । অৱশ্যে মই আগে পিছেও নোজোৱা নহয় । ৰাস্তা কাষৰ ফুটপাথেৰে মই খোজ দিলো বেংক পোৱাৰ অলপ আগতে ফুটপাথটোৰ গাতে লগাকে এটা ডাঙৰ ডাষ্টবিন আৰু চাৰিওফালে খুব লেতেৰা আৰু দূৰগন্ধ সিচৰিত হৈ থাকে বাবে সেইখিনি ৰাস্তা নাকত খোপা দিয়ে পাৰ হ’ব লগা হয় । প্ৰায়ে সেই ডাষ্টবিনটোত ল'ৰা ছোৱালী, মতা মাইকী পিঠিত একোখন বস্তা ওলোমাই কিবাকিবি বিচাৰি থকা দেখা পোৱা যায় । মই যেতিয়া সেই ডাষ্টবিনটোৰ ওচৰ পাইছিলো তাত এজনি মাইকী মানুহে পিঠিত এটা বস্তা ওলোমাই কিবা কিবি বুটলি বস্তাটোত ভৰাই আছে আৰু তাৰ কাষতে ঠেলা এখন ধৰি সৰু ল'ৰা এটাই ঠিয় দি আছে । মই ল’ৰালৰিকে বেংকৰ কামখিনি শেষ কৰি আকৌ সেই ৰাস্তাটোৰেই উভতিব ল’লো , ডাষ্টবিনটো পাৰ হৈ অলপ দূৰত দেখিলো সৰু ল'ৰাটোৱে ৰাস্তাত বহি ফুটপাথৰ ওপৰত কাগজ এখন থৈ কিবা কৰি আছে । মই ঠিক ল'ৰাটো বহি থকাৰ পৰা দূখোজ আগত আহি ঠিয় হৈ ল'ৰাটোৰ ফালে চালো এখন হাতেৰে সি কাগজখন ধৰি কাগজখনত থকা আখৰকেইটা ভালকৈ চাইছে আৰু আনখন হাতত কলম এটা লৈ মনোযোগেৰে লিখিবলৈ যত্ন কৰিছে । হঠাতে মোক দেখি সি ৰৈ দিলে আৰু অলপ ভয় খোৱাৰ দৰে হ'ল । মই তাৰ পিনে চাই মিচিকিয়াই দিলো আৰু সি ও অলপ হঁহাৰ দৰে কৰিলে, তাৰ পিছত মই ইংগিতেৰে তাক লিখিবলৈ ক’লো কিন্ত সি মোৰ ফালে চাই বহিয়ে থাকিল । তাৰ মনোযোগ ভাগিব বুলি মই গুচি আহিলো । গোটেই দিনটো মই সেইদিনা ল'ৰাটোৰ কথায়ে ভাবি থাকিলো । পঢ়া শুনাৰ প্ৰতি প্ৰবল ইচছা থাকিও তাৰ জীৱন ডাষ্টবিনতে অতিবাহিত হৈছে ।
২০০৬ চনৰ ঘটনা ।
দিল্লীৰ কৰোলবাগত মই মোৰ বাইদেউৰ ঘৰলৈ গৈছিলোঁ । তাৰেই ওচৰত সংগীত অনুষ্ঠানৰ শব্দ মোৰ কাণত বাজি উঠিল । মই অলপ ওলাই গ’লো । এঘৰ মানুহৰ ঘৰত সন্তান জন্মিছে আৰু সেই উৎসৱ মুৱা পৰিবেশক আৰু ৰহণ সানিছিল হিজড়া (কিন্নৰ) ৰ নৃত্য বোৰে । পৰিবশটো মোৰ বাবে বহুতো আচহুৱা কিয়নো টিভিতেই অকল এইবোৰ দৃশ্য দেখা পোৱা আছিলো । মই আৰু আগবাঢ়ি গ’লো কিন্তু পৰিবেশৰ গোটেই ৰঙ সলনি হৈ গ’ল হঠাতে যেতিয়া আদহীয়া মাইকী এজনীৰ প্ৰচণ্ড চৰ এজনী হিজৰাৰ গালত পৰিল । সেই দৃশ্যই মোক বহুত কষ্ট দিছিল হয় কিন্তু তাতোকৈ বেছি কষ্ট দিছিল যেতিয়া সেই প্ৰচণ্ড চৰৰ আৰৰ কাহিনী গম পাইছিলো ।
সেই আদহীয়া মাইকী জনীয়ে নাতি ল’ৰা হোৱা বিচাৰিছিল কিন্তু কন্যা সন্তান জন্ম হোৱাৰ ক্ষোভ সেই কিন্নৰ গাত পৰিল যিয়ে তেখেতৰ নাতিনীৰ দীৰ্ঘায়ুৰ কামনা কৰিছিল ।
কিন্নৰ য়ে বিনা দোষত তেনে অপমান পোৱাৰ পিছত মাথোঁ এষাৰ কথা কৈ আতৰিল যিষাৰ কথা মোৰ কাণত বাজিছিল অহৰহ ।
"ধন্য মানক যে ছোৱালী হে জন্মিছে মোৰ দৰে কিন্নৰ এটাৰ জন্ম নহ’ল "।
মই সেই চেহেৰা দেখিছোঁ সেই কৰুণ চকুহাল পৰ্যবেক্ষণ কৰিছো । মোৰ ও ইচ্ছা গৈছিল সেই মাইকী জনীক দুৰ্ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ কিন্তু অসমীয়াত কথা এষাৰ আছে নহয় অচিন কাঠৰ থোৰোকা নলগাবা ।
বিশ্বৰ প্ৰাচীনতম গ্ৰন্থ ঋগবেদক পণ্ডিত সকলে প্ৰাচীন ভাৰতীয় সংস্কৃতি অধ্যয়নৰ সমল পুথি ৰূপে ব্যৱহাৰ কৰে । ভাৰততেই মানৱ সভ্যতাৰ আৰম্ভণি বুলি ক'লেও ভুল কোৱা নহ’ব ।
মানুহে প্ৰথম বাৰ জন্ম লাভ কৰে মাকৰ গৰ্ভৰ পৰা আৰু দ্বিতীয় বাৰ জন্ম লাভ কৰে সংস্কাৰৰ জৰিয়তে । "জন্মনা জয়তে শুদ্ৰং সংস্কাৰাৎ দ্বিজ উচ্যতে।"
পৰিৱৰ্তন শীল যুগৰ সৈতে খাপ খাই চলিবৰ বাবে আমাৰ ধ্যান ধাৰণা মানসীকতাক পৰিৱৰ্তন কৰিব লগা হয় তাক মুঠেই অগ্ৰাহ্য কৰিব নোৱাৰি । যিহেতু আমি হ’লো ইলেক্ট্ৰনিক যুগৰ মানুহ । ইলেক্ট্ৰনিক যুগৰ চমৎ কাৰিক আৱিষ্কাৰে আমাক দিনক দিনে আপ্লুত কৰি ৰাখিছে । ইন্টাৰনেটৰ নানান দিশে পৃথিৱীখনক আমাৰ হাতৰ মুঠিত ৰাখিবলৈ সক্ষম হৈছে ।
বিজ্ঞানৰ এনে চমৎকাৰিত অভিনৱ আৱিষ্কাৰৰ যোগেদিয়েই দিনক দিনে অপৰাধ মূলক কাৰ্য্য সংঘটিত হৈছে আমি যাক অগ্ৰাহ্য কৰিব নোৱাৰিম ।
আমি অত্যাধুনিক সমাজৰ বাসিন্দা । আধুনিকতা আমাৰ শিৰা উপশিৰাই ধাৱমান ।
কিন্তু শিক্ষিত সমাজতেই প্ৰৱল হাৰত বৃদ্ধি পাইছে অন্ধবিশ্বাস ।
গ্ৰাম্য অথবা নিৰক্ষৰ লোককে ধৰি শিক্ষিত সমাজ খনেও ধৰ্ম আৰু অন্ধবিশ্বাসৰ প্ৰৱণতাৰ পৰা মুক্ত হ’ব পৰা নাই । সেয়েহে ছাগে আমি অতীজৰ পৰা পুৰ্বপুৰুষ সকলে চলাই অহা অন্ধবিশ্বাসৰ প্ৰথা বৰ্তমানৰ এই একবিংশ শতিকাত ও পাৰ্যমানে চলাই আহি আছোঁ ।
লোকবিশ্বাসৰ আধাৰতেই অন্ধবিশ্বাসৰ সৃষ্টি হয় । লোকবিশ্বাসৰ বহল পৰিসৰে অন্ধবিশ্বাসকো সামৰি লয় ।
লোক বিশ্বাস সাধাৰণতে যুক্তি নিৰ্ভৰ শীল কিন্তু অন্ধবিশ্বাস হ’ল যুক্তি বিহীন । য’ত বিজ্ঞান বিফল হৈছে তাতেই অন্ধবিশ্বাস সফল হৈছে ।
সমাজ পৰিৱৰ্তনশীল .. সমাজৰ লগত খাপ খাই আমাৰ মন ধ্যান ধাৰণাৰ পৰিৱৰ্তন হোৱাটো স্বাভাৱিক যি হেতু পৰিৱৰ্তনৰ নিজস্ব সুকীয়া সৌন্দৰ্য্য আছে ... আগতে প্রেমৰ আৰম্ভণি হৈছিল দুই চকুৰ মিলনত...চিঠিৰ মিঠা মিঠা আবেগতত !!!! সময়ৰ লগে লগে প্ৰেমৰ ৰূপ ও সলনি হ’ল ...এতিয়া দুই চকুৰ মিলনত প্ৰেম নহয় প্ৰেম হয় ইন্টাৰনেটত .... য’ত চকুৰ মিলন দূৰৰ কথা ইজনে সিজনৰ মুখ খনেই ভালকৈ দেখা নাপায় .. আগতে প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ দিছিল চিঠিৰ যোগেদি ‘ মই তোমাক খুউব ভাল পাওঁ তুমি মোক ভাল পোৱা নে ? ' লাহে লাহে প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱত ও পৰিৱৰ্তনে ভুমুকি মাৰিলে.... বৰ্তমানৰ প্ৰেমৰ প্ৰস্তাৱ এনেকোৱা ' তই মোৰ ল’ৰা ছোৱালীৰ মাক হ’বি নেকি ? ' !!!!!!!!!! এতিয়াৰ দৰেই আৰু আগতে হাতে হাতে ক’তনো মোবাইল আছিলে.. চিঠিৰ পৰা যেতিয়া বাৰ্তালাপ লৈকে প্ৰেম বাগৰিল তেতিয়া pco বোৰত প্ৰেমিক প্ৰেমিকাৰ লানি নিছিগা ভিৰ.. তুমি কালি দিনৰ বাৰত PCO লৈ আহিবা দেই মই ফোন কৰিম ন’হাকৈ নাথাকিবা কিন্তু দেই..... এতিয়াতো pco বোৰ নাইকিয়া হৈ আহিল সকলোৰে হাতে হাতে দামী দামী মোবাইল ... দিন হাজিৰা কৰি এসাঁজ লঘোণে থাকি হ’লেও মোবাইল কিনে এয়াই যে যুগ পৰিৱৰ্তনৰ খেলা ... ঘৰত লেন্ড ফোন হোৱাৰ পাছত মোবাইল নাম্বাৰ বিছাৰি হাহাকাৰ .. তোমাৰ ঘৰৰ ফোন নাম্বাৰ মোক দিয়া না ঘৰত কোনো নাথাকিলে তোমাক মিছকল দিম তুমি আহি যাবা আমাৰ ঘৰলৈ .... ডাইৰেক্ট যদি মোবাইল নাম্বাৰ বিছৰা যায় মা বাপেকক ধৰি গোটেই বংশই গালিও শুনিব লগা হ’ব পাৰে ... বিবাহিত হওঁক নাইবা অবিবাহিত, মোবাইল নাম্বাৰ লৈ ফোন কৰা Chatting কৰা তেনেই সাধাৰণ হে কথা..॥
ভাৰতবৰ্ষ এখন ধৰ্ম নিৰপেক্ষ ৰাষ্ট্ৰ । আমি নানান জাতি ধৰ্ম বৰ্ণ লোক সকলে বসবাস কৰি আহিছোঁ । ধৰ্ম, জাতিৰ ভিন্নতাৰ বাবেই প্ৰতিটো জাতিৰ কলা সংস্কৃতি সাজ পাৰ মাত কথা খাদ্য সম্ভাৰ ভিন ভিন হোৱাটো ও স্বাভাৱিক কথা ।
মানৱতা আমাৰ মূল ধৰ্ম । আমি সেই ধৰ্ম সেই গুণ পাহৰিব লৈছোঁ ।
বৰ্তমানৰ আমাৰ দেশৰ প্ৰধান সমস্যা হৈছে বাংলাদেশী সমস্যা । এইয়া বৰ্তমানৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ বিষয় হিচাপে সমালোচনা তথা পৰ্যালোচনা হৈ আছে ।
প্ৰকৃত বাংলাদেশী আচলতে কোন ? সিহঁতৰ উদ্দেশ্য কি ?
বাংলাদেশীক দেশৰ পৰা আঁতৰাই পঠাব লাগে মই ও সেই কথাত এশ শতাংশই সহমত কিন্তু বাংলাদেশী বুলি অনুমান কৰি সন্দেহৰ বলত উপযুক্ত প্ৰমাণ নোহোৱাকৈ কিছুমান নিৰ্দোষী মানুহক হত্যা কৰা কিমান দূৰ অৰ্থ পূৰ্ণ ???
সন্দেহ এটা বেমাৰ মাথোঁ । কিছুদিন আগতে উজনি নামনি অসমতে বহুত কিন্নৰ(হিজড়া) ৰ আতংকত সন্ধিয়া ঘৰৰ পৰা ওলোৱাই বাদ দিছিল । কিছুমান ঠাইত বাংলাদেশী বুলি মাৰপিট ও হৈছিল । আচলতে ইহঁত আছিল কোন ? কি উদ্দেশ্যৰে অসমত সোমাইছিল তাৰ উপযুক্ত প্ৰমাণ পোৱা হ’ল নে ?
অসম দেশ আমাৰ কুসংস্কাৰ, অন্ধবিশ্বাস, সংকীৰ্ণতা আৰু অস্পৃশ্যতাৰ ভঁৰাল বুলি নামান্তৰিত কৰিলে ভুল কোৱা নহ’ব ।
অসম চৰকাৰে বাংলাদেশী মুক্ত সমাজৰ সপোন ৰচিলেও যদি অসমীয়াই কুসংস্কাৰৰ ভেটি মজবুত কৰি ধৰি ৰাখে তেন্তে অসমৰ কেতিয়াও উন্নতি হ’ব নোৱাৰে । আমাৰ প্ৰধান কৰ্তব্য হ’ল আচল কথাবোৰৰ অনুসন্ধান কৰা । সমাজৰ পৰা বেয়া ভাব চিন্তা ভ্ৰষ্টাচাৰ বুলি আতৰাই নিকা সমাজ গঢ়ি তোলা । হিংসা হত্যা নানান অপৰাধ বোৰৰ জৰিয়তে আতংকৰ হে সৃষ্টি হয় সম্বনয়ৰ সাঁকো গঢ়ি তুলিব নোৱাৰি ।
লিখিবলৈ বহি ভাৱিলো আজি কি লিখো কৰ পৰা আৰম্ভ কৰোঁ । কিনো লিখো । মানৱ জীৱনৰ চৰম সত্য হ’ল মৃত্যু । এই মৃত্যুৰ যন্ত্ৰণা কেনে হ’ব পাৰে কোনোবা প্ৰেমিক তথা প্ৰেমিকাক ।
মৰমৰ পাহি
কুশলে আছাতো ?
তুমি হীনতাৰ জীৱন মই সহিব নোৱাৰা হৈছো । কান্দি কান্দি চকুৰ পানী ও নোহোৱা হ’ল । চকুলো বিহীন কান্দোন আৰু বেছি কষ্টকৰ পাহি ।
পাহি তোমাক কোনোদিনে নাপাহৰিম মই । চকুৰে দেখা এই সুন্দৰ পৃথিৱীৰ সিপিনে কি আছে নাজানোঁ যদি আছে অইন এখন পৃথিৱী তেতিয়া হ’লে তুমি তাত শান্তিৰে থাকিবা । শশৰীৰ তুমি কাষত নাই যদিও মনৰ চকুৰে সদায় তোমাক দেখা পাওঁ , সদায় কথা পাতো তোমাৰ লগত ।
লহপহকৈ বাঢ়ি থকা ফুলপাহ প্ৰকৃতিয়ে কোন সতে চিঙি লৈ যায় ভাবিলে আচৰিত লাগে সেয়ে মই প্ৰকৃতিৰ ফুলপাহ জোপাক চিঙি মোহাৰি নেপেলাওঁ । জানোচা তুমি দুখ পোৱা । মেঘৰ বৰষুণ টোপালৰ মাজত তোমাৰ উপস্থিতি অনুভৱ কৰোঁ সেয়ে বৰষুণ ভাল পাওঁ মই । তুমি উভতি নাহা মই জানো কিন্তু মই আজীৱন ৰৈ থাকিম তোমাৰ বাবে এজোপা গছ হৈ নাইবা কলীয়া ডাৱৰ হৈ ।
তোমাৰ প্ৰেমিক
এতিয়া যে সময় মোৰ হৈ থকা নাই
সময়ক প্ৰত্যাহ্বান জনাব পৰা মোৰ সেই মন ক’ত লুকাই গ’ল নাজানোঁ ।
সৰুৰে পৰাই মোৰ দৰে সকলোৱে এই প্ৰশ্নৰ মুখামুখি হয়" ডাঙৰ হ’লে তুমি কি হ’বা ?"
আজি অনুভৱ কৰোঁ সেই কথাষাৰৰ কিমান মূল্য আছিল । সময় নামৰ দ্ৰুত বেগি সম্পদ হাতৰ মুঠিৰ পৰা বালিৰ দৰে সৰকি নাইকিয়া হৈ ৰল ও ।
আজি মই কি হৈ ৰলো ? মাথোঁ এয়াই জানো মোৰ সপোন আছিল । সপোনবোৰক মই আপোন কৰিব নোৱাৰি আজি মই হতাশগ্ৰস্হ । সময় তুমি ঘুৰি আহাঁ ও । এইয়া চোৱা দুহাতেৰে তোমাক সাৱটি ল’বলৈ মই হাত মেলি ৰৈ আছোঁ । এইবাৰ তোমাক মই হাতৰ মুঠিৰ পৰা আতৰাই নিদিওঁ......সময় তুমি উভতি আহাঁ ।.....
বৰ্তমানৰ এই ব্যস্ততাৰ দিনত নীলা খামৰ চিঠিৰ মূল্যই বা কিমান !!!
প্ৰেম আৰু প্ৰেম পত্ৰৰ মাজত আজীৱন লুকুৱাই থাকিব এক নিবিড় সম্পৰ্ক ৷ যান্ত্ৰিকতাৰে ভৰা দিনত কাৰো আহৰি নাই চিঠি লিখাৰ সময় নাই চিঠি পঢ়ি চোৱাৰ ৷ কিন্তু নীলা খামৰ চিঠিৰ মাদকতা বুজা জনেহে বুজি পাব...॥
যৌৱনৰ বেলিকা প্ৰেম পত্ৰৰ যোগেদি প্ৰিয় জনলৈ দি পঠোৱা প্ৰেমৰ প্ৰথম উস্ম চুম্বন ....হৃদয়ত জাগিছিল তেতিয়া যৌৱনৰ শিহৰণ !
সেই উতনুৱা দিনবোৰলৈ মন কৰিলে মন প্ৰাণ ৰোমাঞ্ছিত হৈ পৰি যায় ...
প্ৰিয়তম মোৰ
কুশলে আছা নিশ্চয়
মৰমৰ বুলি কোৱাৰ অধিকাৰ নাই তথাপিও মৰম লবা..
তুমি মোৰ পৰা আতৰি অহাৰ দিনৰ পৰা মই প্ৰতিটো মূহুৰ্তত মৰি মৰি জীয়াই আছোঁ ! যদি উশাহ লোৱাটোক জীয়াই থকা বুলি কয় তেনেহ'লে প্ৰিয়তম মোৰ, মই জীয়াই আছোঁ মাথোঁ এটি জীৱন্ত লাচৰ দৰেই ...
তুমি মোৰ পৰা আতৰি আহিলা নে মই তোমাক এৰি থৈ আহিছিলো ...॥ আচলতে আমাক পৰিস্থিতিয়ে বাধ্য কৰাইছিল জানা ..
সময়ৰ এই দ্রুত গতিৰ নিষ্ঠুৰ গছকত আমাৰ সপোনৰ যন্ত্ৰণা ময় চিঞৰ তুমি নুশুনিলা কিয় প্ৰিয়তম ??
দুখৰ নিজৰা নাথাকিলে সুখৰ চৰাই জনীয়ে ক'ত আহি জিৰাব হি ...॥
দুখ আছে বাবেই তো সুখৰ উপলব্ধি কৰিব পাৰি ...
মোৰ বুকুৰ ৰক্ত জবা তোমাৰ অপমানৰ যন্ত্ৰণাত জহি সহি গৈছিল কিন্তু মই উস পৰ্যন্ত নকৰিছিলো ...
তুমি মোক পাহৰিলেও মই কেতিয়াও তোমাক পাহৰিব নোৱাৰিম..
মই আজীৱন তোমাৰ সপোনৰ ৰাজকুমাৰী হৈ জীয়াই থাকিব খুজিছোঁ অন্ততঃ তুমি মোৰ বিদায় বেলাৰ এই অন্তিম ইচ্ছাক বাধা নিদিবা ... তুমি মোৰ নোহোৱা মই কিন্তু আজিও তোমাৰেই হৈ আছোঁ !!!
তোমাক আজিও ভালপাওঁ মই... মই তোমাৰ প্ৰেয়সী ....
এই সময় বৰ মধুৰ
সময়ে আমাক দি ও যায় আমাৰ পৰা কাঢ়ি ও লৈ যায় !
নাৰীৰ পূৰ্ণতা ক'ত ?
পুস্পিতাত ? বিবাহত নে মাতৃত্বত ? মোৰ পূৰ্ণতা তোমাৰ আগমনীত । মনত অযুত সপোন , হৃদয়ত অলেখ কল্পনা কিছু ক্ষণ পিছতেই দিছিল প্ৰকৃতিয়ে তোমাৰ আগমনীৰ সূচনা
এক বুজাব নোৱাৰা আনন্দৰ লহৰ !! বুকুত বাজি উঠিছিল সাতসৰী সংগীত ।
তোমাক নিচেই কাষত পোৱাৰ হেঁপাহ ,তোমাৰ কোমল ওঠৰ প্ৰথম স্পৰ্শ মোৰ বুকুত, তোমাৰ সেই অসহায় দৃষ্টিৰে চোৱা চাৱনি " মা মোক তুমি কিয় ন মাহ দহ দিন নিজৰ গৰ্ভত লুকুৱাই ৰাখিছিলা মই বৰ কষ্ট পাইছিলো " |
মোৰ হিয়াৰ আমঠুক বুকুত মাজত ৰাখি কান্দিছিলো তুমিয়েই দিলা সোণ মোক পূৰ্ণতা আজি তোমাৰ আগমনীত সমাজত পালোঁ পূৰ্ণ নাৰীৰ স্বীকৃতি !!
আজি তোমাৰ প্ৰথম জন্ম দিন !!
তোমাৰ দীৰ্ঘায়ুৰ কামনা কৰোঁ মই!!
পৃথিৱীৰ সৰ্বস্ব সুখ তোমাৰ জীৱনলৈ বোৱাই আনিব খুজো |
মই আধুনিক নাৰী যদিও পুত্ৰ সন্তানৰ জন্ম দিনত মমবাতি জ্বলাই পুনৰাই ফু মাৰি জীৱনলৈ আন্ধাৰ নমাই নানো । মমবাতিৰ দৰেই উজ্জ্বল পোহৰৰ ভৱিষ্যত আজীৱন কামনা কৰোঁ মমবাতিক নুমাই যাব নিদিয়াকে বহুতো মৰম আৰু আৱেগেৰে
তোমাৰ মা
মন্জুষা দেৱী
২১/২/২০১৬
এদিন হৰ্ঠাত জৰুৰী কামত Gandhidham ৰ পৰা Ahmedabad লৈ আহিব লগা হ'ল ৷ চৰকাৰি বাছেৰে ৷ ( চৰকাৰি বাছ সেৱা(GSRTC) বৰ সুপৰিকল্পিত আৰু সুন্দৰ ৷ ৰাস্তা পদুলি যথেষ্ট উন্নত৷ সেয়েহে এদিন বাছেৰে গুজৰাতৰ পৰা পুনে লৈও যাত্ৰা কৰিছিলো ) সেই দিনাখন সহযাত্ৰী হিচাপে এজন ডেকালৰা পিছৰ চিটত বহিলহি ৷ লগত দুটা বেগ ৷ সম্ভব অগুজৰাতি আছিল নেকি ...? কিছুদুৰ যোৱাৰ পাচত সকলো যাত্ৰী আচৰিত,ইটোৱে সিটোৰ মুখলৈ চাইছে | বাছ খনত এটি কুকুৰা পোৱালী ৷চিক চিক শব্দ ৷ পৰিচালকে বছ খন ৰখাবলৈ নিৰ্দ্দেশ দিছে | মনতে ভাবিলো কি হ'ব এতিয়া ৷ কুকুৰা পোৱালিটো ধৰি পৰিচালকজনে খঙেৰে মাত লগালে "কুকুৰা পুৱালিটো কোনে আনিছে কব লগে আৰু ভদ্ৰ ভাবে বাছৰ পৰা নামি জাবলৈ অনুৰোধ কৰিলে আৰু ক’লে বন্যা জীব-জন্তু যেনেকৈ ধৰা বা হত্যা কৰা মানা আছে থিক তেনেকৈ গাড়ীৰে নিয়াও মানা আছে ৷ ল’ৰাজনক আকৌ ক’লে "যাবৰ মন আছে যদি কুকুৰা পোৱালিটো সৌ বননী ডৰাত মেলি দিব পাৰা | উপায় নাপায় ল’ৰা জনে পোৱালিটো মেলি দিবলৈ বাধ্য হ'ল ৷ তাৰ পাচতহে বাছ খনে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছিল | এজন সাধাৰণ শ্ৰেণীৰ চাকৰীয়াল বা সাধাৰণ নাগৰীক হৈও ঘৰচিয়া ই হওক বা বনৰীয়াই হওক, জীব সংৰক্ষনত ইমান সচেতন | মনটোক লাজ বোধে আবৰি ধৰিছিল ৷ অসমত চলি থকা গঁড় হত্যাৰ ঘটনাবোৰ মনলৈ আহিছিল | পৰিচালক জনলৈ চায়ে গন্তব্য থলি পাইছিলোগৈ | কিবা এটা সুখানুভুতিৰে মনটো ভাল লগাইছিল | এঁওলোক কিমান সচেতন চাওক |
